Publicystyka

Pisanie towarzyszy mi każdego dnia – zarówno w pracy zawodowej, jak i w życiu prywatnym. Większość obowiązków zawodowych realizuję przy użyciu laptopa, bo jest to po prostu wygodne i szybkie. Pracuję w środowisku, gdzie liczy się efektywność, a dokumenty cyfrowe są nieodłącznym elementem codzienności. Jednak gdy tylko mam możliwość, sięgam po odręczne notowanie. Wszystkie moje notatki, przygotowania do spotkań czy raporty sporządzam własnoręcznie, choć korzystam w tym celu z tabletu i dedykowanego rysika. Taka forma pisania łączy w sobie zalety tradycji z nowoczesnością, oferując mi to, co w obu tych światach najlepsze.

Każda firma, niezależnie od jej wielkości czy branży, funkcjonuje w dynamicznym i złożonym środowisku, w którym odpowiednia organizacja oraz podział zadań mają kluczowe znaczenie. Jednym z fundamentów sprawnie działającej organizacji jest hierarchia, czyli system, w którym istnieje określona struktura zależności między pracownikami. Hierarchia to nie tylko narzędzie do nadzoru, ale również sposób na efektywne zarządzanie zasobami. W tym kontekście, osoba zarządzająca oraz pracownicy posiadający konkretne kompetencje pełnią kluczowe role. Dlaczego więc hierarchia powinna być obecna w każdej firmie i projekcie?

Nie da się ukryć, że praca zdalna, czyli tzw. home office, stała się dla wielu osób codziennością, zwłaszcza w ostatnich latach. Oferuje ona wiele korzyści, takich jak oszczędność czasu na dojazdy czy większa elastyczność, jednak wiąże się również z wyzwaniami, które mogą wpłynąć na naszą produktywność oraz zdrowie psychiczne. Jednym z największych problemów jest oddzielenie życia zawodowego od prywatnego, co jest kluczowe dla zachowania równowagi i uniknięcia wypalenia zawodowego. Jak więc skutecznie zorganizować pracę na home office i jak oddzielić te dwie sfery życia?

Poszu­ku­jąc pracy zapewne prze­glą­dasz codzien­nie dzie­siątki, o ile nie setki ofert zatrud­nie­nia. Czy­tasz krótki opis firmy, a także cha­rak­te­ry­stykę sta­no­wi­ska. Zapo­zna­jesz się z warun­kami zatrud­nie­nia, aż w końcu tra­fiasz na TEN punkt pod tytu­łem „czego ocze­ku­jemy”. To praw­dziwe pole popisu dla osoby przy­go­to­wu­ją­cej kon­kretną ofertę pracy. Zna­leźć się tam może od kilku do nawet kil­ku­na­stu wypunk­to­wań poru­sza­ją­cych zarówno nasze kom­pe­ten­cje mięk­kie, jak i twarde.

Zróbmy mały eks­pe­ry­ment. Wpisz swoje imię i nazwi­sko w wyszu­ki­warkę Google. Gotowe? Teraz sprawdź, jakie wyniki się wyświe­tlają. Zapewne jest tam Face­book, Twit­ter, być może kanał na YouTube. Bez wąt­pie­nia jest tam rów­nież odno­śnik do ser­wisu Lin­ke­dIn (być może nawet na pierw­szym miej­scu). Lin­ke­dIn to narzę­dzie, które w Pol­sce dopiero racz­kuje i zapewne na pal­cach jed­nej ręki możesz poli­czyć swo­ich zna­jo­mych, któ­rzy regu­lar­nie korzy­stają z tego ser­wisu. W Sta­nach Zjed­no­czo­nych nato­miast jest to wręcz pod­sta­wowe narzę­dzie będące swego rodzaju wizy­tówką osoby. Czym jest Lin­ke­dIn i dla­czego w ostat­nim cza­sie przy­kła­dam do niego aż tak dużą wagę? O tym w dzi­siej­szym arty­kule.

Wyda­wać by się mogło, że jeśli do swo­jej pracy pod­cho­dzimy w spo­sób poważny i pro­fe­sjo­nalny, nad­gor­li­wość nie jest niczym złym. To dzięki kom­plek­sowo wyko­na­nej usłu­dze na rzecz klienta zdo­bę­dziemy jego podziw i pełne zaufa­nie. Oka­zuje się jed­nak, że tak wcale nie jest!

W ostat­nim cza­sie rosnącą popu­lar­no­ścią cie­szą się róż­nego rodzaju pod­ca­sty dostępne na wielu plat­for­mach, takich jak YouTube, Spo­tify czy Stit­cher. W dzi­siej­szym arty­kule podzielę się z Wami sied­mioma audy­cjami, które w spo­sób szcze­gólny pole­cam i któ­rych słu­cham wyjąt­kowo czę­sto. Jest ich sie­dem, ale na swo­jej liście mam co naj­mniej dru­gie tyle. Słu­cham ich jed­nak od bar­dzo nie­dawna, a co za tym idzie, potrze­buję tro­chę czasu, aby się z nimi w wystar­cza­ją­cym stop­niu zapo­znać.

Bar­dzo wielu z nas od dłuż­szego lub nieco krót­szego czasu wyko­nuje swoje służ­bowe obo­wiązki w spo­sób zdalny, a zatem pra­cu­jąc z domu. Ten tryb pracy jest bar­dzo wygodny, jed­nak może nieść za sobą liczne pułapki. Przyj­rzyjmy się naj­po­pu­lar­niej­szym z nich i znajdźmy na nie racjo­nalne roz­wią­za­nia.

Praca z domu, a zatem tzw. Home Office, potrafi być męcząca. O ile w tra­dy­cyj­nym biu­rze posia­damy sze­reg akce­so­riów i przy­rzą­dów, które wspo­ma­gają codzienne wyko­ny­wa­nie swo­ich obo­wiąz­ków, o tyle w domo­wym zaci­szu cza­sami trudno o jakie­kol­wiek pomoce uła­twia­jące pracę. Warto jed­nak (nawet na wła­sną rękę) zain­we­sto­wać w róż­nego rodzaju akce­so­ria, dzięki któ­rym nasza praca będzie jesz­cze bar­dziej wydajna oraz przy­jemna.

Każdy z nas ma takie osoby, które w pew­nych obsza­rach życia potra­fią inspi­ro­wać. Dzi­siej­szy arty­kuł poświę­cony będzie trzem przed­się­bior­com, któ­rych odważny oraz rzadko spo­ty­kany spo­sób dzia­ła­nia spra­wił, że stali się swego rodzaju pre­kur­so­rami w dzie­dzi­nach, w któ­rych na co dzień dzia­łają.

W poprzed­nim arty­kule doty­czą­cym kon­taktu z klien­tami usta­li­li­śmy, że obecny rynek jest nie­zwy­kle mocno nasta­wiony na kon­ku­ren­cję. Ist­nieje bar­dzo mało firm posia­da­ją­cych mono­pol na ofe­ro­wa­nie kon­kret­nych pro­duk­tów lub usług, a co za tym idzie nie­wiele też firm może poszczy­cić się sta­łymi klien­tami. Fakt, że robimy zakupy na tej czy innej stro­nie inter­ne­to­wej to bar­dziej kwe­stia nawy­ków i przy­zwy­cza­jeń niż tego, że nikt inny nie ofe­ruje iden­tycz­nych pro­duk­tów na bar­dzo podob­nych warun­kach.

W ciągu całego dnia pracy odwie­dzam dzie­siątki, jeśli nie setki, stron inter­ne­to­wych. Są to przede wszyst­kim sklepy, blogi, fora oraz ser­wisy pro­mu­jące kon­kretne usługi i pro­dukty. Czymś, co zauwa­ży­łem już jakiś czas temu i co mnie bar­dzo mocno zasko­czyło jest fakt, że przed­się­biorcy naj­wy­raź­niej nie chcą, by klienci się z nimi kon­tak­to­wali.

Pisać uwiel­biam od pod­sta­wówki. Do dziś mam zacho­wane mniej lub bar­dziej udane tek­sty, jakie two­rzy­łem mając 9 czy 10 lat. Pisa­łem o czym­kol­wiek, bez jed­nego spre­cy­zo­wa­nego tematu. Tutaj jed­nak będzie ina­czej. Czego można spo­dzie­wać się po blogu?